/EN/
Alex Verhaest (1985, BE) studied at LUCA School of Arts. In 2019, Verhaest graduated valedictorian from Le Fresnoy, studio national under the mentorship of Béla Tarr. Her work has been exhibited in numerous institutions (ZKM Karlsruhe, HKW Berlin, Bozar). She won the New Face Award at the Japan Media arts Festival and her work has been awarded the prestigious Ars Electronica Golden Nica. In 2023, Verhaest received The Ultima; the Flemish cultural prize for her oeuvre.

Verhaest’s work is focused on story, she is influenced by cinema expanded and a youth of video games. With each new narrative, she dives into what it means to make films in a multi-screen post-Nintendo society. Her highly narrative work speaks to the beautifully perverse paradox of the human incapability of connection in the age of communication. The basis of each project is a highly narrative script, existing or newly written, that she unfolds into a body of work. Verhaest’s pictorial style operates on the juxtaposition of film, animation and video art, threaded into a poetically uncanny world.

/NL/ 
Alex Verhaest (1985, BE) studeerde aan LUCA School of Arts. In 2019 studeerde Verhaest cum laude af aan Le Fresnoy, studio national, onder mentorschap van Béla Tarr. Haar werk werd tentoongesteld in tal van instellingen (ZKM Karlsruhe, HKW Berlijn, Bozar). Ze won de New Face Award op het Japan Media Arts Festival en haar werk werd bekroond met de prestigieuze Golden Nica van Ars Electronica. In 2023 ontving Verhaest de Ultima, de Vlaamse Cultuurprijs voor haar oeuvre.

Het werk van Verhaest is sterk verhalend en wordt beïnvloed door expanded cinema en een jeugd vol videogames. Met elk nieuw verhaal onderzoekt Verhaest wat het betekent om films te maken in een multi-scherm post-Nintendo tijdperk. Haar verhalen weerspiegelen de prachtig perverse paradox van de menselijke onmogelijkheid tot verbinding in het communicatietijdperk. De basis van elk project is een sterk verhalend script, bestaand of nieuw geschreven, dat zij uitvouwt tot een serie van werken. Verhaests sterk picturale stijl speelt met de spanning tussen film, animatie en video-art, verweven tot een poëtisch en bevreemdend universum.

Alex Verhaest

/EN/
Wolf is Alex Verhaest's feminist reimagining of Little Red Riding Hood. The cinema parcours merges augmented reality with hand-painted animation, drawing inspiration from the subversive female imagery of Kiki Smith and Paula Rego. After years of painting pixels, Verhaest now turns to acrylics while maintaining her digital roots through a custom-built AR app. Point your phone at the work and watch as hidden layers reveal themselves, showing the untamed story beneath the familiar refrain. Through this technological alchemy, Verhaest claws away the patriarchal skin from the flesh of a girl's tale.

/NL/
Wolf is Alex Verhaests feministische hervertelling van Roodkapje. Het cinema parcours combineert augmented reality met handgeschilderde animatie, geïnspireerd door de subversieve vrouwelijke beeldtaal van Kiki Smith en Paula Rego. Na jaren van pixels schilderen, wendt Verhaest zich nu tot acrylverf terwijl ze haar digitale wortels behoudt via een zelfgebouwde AR-app. Richt je telefoon op het werk en zie hoe verborgen lagen zich tonen, die het ongetemde verhaal onder het bekende riedeltje laten zien. Door deze technologische alchemie stroopt Verhaest het patriarchale vel van het vlees van een meisjesverhaal met klauwen. 

Wolf

/EN/
Society is Alex Verhaest's mischievous take on social gatekeeping, where a cinema parcours reveals five friends living in fragile harmony until an uninvited sixth crashes their party. A sardonic crow narrates as the group scrambles to defend their invented borders. Explaining the rules would mean acknowledging the intruder exists. They push, the sixth persists, and the absurd dance continues. Through film and installation, Verhaest dissects our primal urge to draw lines around "us" while keeping "them" firmly on the other side.

/NL/
Society is Alex Verhaests ondeugende interpretatie van sociale gatekeeping. Een filmparcours onthult vijf vrienden die in fragiele harmonie leven totdat een ongenode zesde hun feestje verstoort. Een sardonische kraai vertelt terwijl de groep zich haast om hun verzonnen grenzen te verdedigen. De regels uitleggen zou betekenen dat ze erkennen dat de indringer bestaat. Ze dringen aan, de zesde houdt vol en de absurde dans gaat door. Door middel van film en installatie ontleedt Verhaest onze oerdrang om lijnen rond “ons” te trekken en “hen” stevig aan de andere kant te houden.

Society

/EN/
Nesting is Alex Verhaest's suffocating exploration of escape and confinement. This short film follows Michelle, pregnant and avoiding her dying mother, who fabricates a lie to her husband and retreats to Hotel Arkadina by the sea. What begins as flight transforms into another trap. Seagulls nesting outside her window mirror her own mind. Her self-destructive behaviors intensify as calls from her past life go unanswered. Through stark visuals and psychological tension, Verhaest examines how we nest in our own prisons when real freedom becomes too terrifying to embrace. The seaside becomes not a sanctuary but a reminder that wherever we go, there we are.

/NL/
Nesting is Alex Verhaests beklemmende verkenning van ontsnapping en gevangenschap. Deze korte film volgt Michelle, zwanger en haar stervende moeder vermijdend. Ze verzint een leugen voor haar man en trekt zich terug in Hotel Arkadina aan zee. Wat begint als een ontsnapping, verandert in een nieuwe val. Meeuwen die buiten haar raam nestelen, weerspiegelen haar eigen geest. Haar zelfdestructieve gedrag wordt heviger naarmate oproepen uit haar vorige leven onbeantwoord blijven. Door middel van scherpe beelden en psychologische spanning onderzoekt Verhaest hoe we onze eigen gevangenissen bouwen wanneer echte vrijheid te beangstigend wordt om te omarmen. De kust wordt geen toevluchtsoord, maar een herinnering dat, waar we ook heen gaan, we onszelf altijd meenemen.

Nesting

/EN/
Ad Hominem is Alex Verhaest's philosophical video game exploring utopian thinking. This cinema parcours forms the first act of "The Archive of Unattained Futures". Players embody "Change" an aging revolutionary returning to his hometown seeking recognition. There he encounters four characters representing utopian archetypes based on Leon S. Verraest's doctoral research. The game navigates two ideological axes: conservatism versus progressivism and individualism versus collectivism. Each interaction challenges players to position themselves within this matrix of opposing ideas. Upon completion, players discover where their choices place them on this philosophical map, revealing the hidden foundations of their ideal society.

/NL/
Ad Hominem is Alex Verhaests filosofische videospel dat utopisch denken onderzoekt. Dit cinema parcours vormt het eerste deel van"The Archive of Unattained Futures". Spelers belichamen "Change", een verouderde revolutionair die terugkeert naar zijn geboortestad op zoek naar erkenning. Daar ontmoet hij vier personages die utopische archetypen vertegenwoordigen, gebaseerd op het doctoraatsonderzoek van Leon S. Verraest. Het spel navigeert op twee ideologische assen: conservatisme versus progressivisme en individualisme versus collectivisme. Elke interactie daagt spelers uit om zichzelf te positioneren binnen deze matrix van tegengestelde ideeën. Aan het einde van het spel ontdekken spelers waar hun keuzes hen plaatsen op deze filosofische kaart, en onthullen zo de verborgen fundamenten van hun ideale samenleving.

The archive of unattained futures: Ad Hominem

/EN/
The Archivist is Alex Verhaest's meditation on utopian thought. This cinema parcours forms the second act of "The Archive of Unattained Futures". Sixty interactive videos transform public domain archives while an anonymous woman talks about the letters she received from Change, a revolutionary exploring ideological islands of the mind. Inspired by Chris Marker's Sans Soleil, Verhaest turns archival footage into philosophical travel logs. Viewers navigate between stored memories and futures never realized, revealing how our positions shape the societies we imagine.

/NL/
The Archivist is Alex Verhaests meditatie over utopisch denken. Dit cinema parcours vormt het tweede deel van "The Archive of Unattained Futures". Zestig interactieve video's transformeren archieven uit het publieke domein terwijl een anonieme vrouw vertelt over de brieven die ze ontving van Change, een revolutionair die ideologische eilanden van ons denken verkent. Geïnspireerd door Sans Soleil van Chris Marker, verandert Verhaest archiefbeelden in filosofische reisverslagen. Kijkers navigeren tussen gekoesterde herinneringen en fictieve toekomsten, en ontdekken hoe ons utopisch denken de samenlevingen vormt waarin we leven. 

The archive of unattained futures: The archivist

/EN/
Temps Mort is Alex Verhaest's sharp look at how we use our devices to delegate our emotions. The cinema parcours shows a family trapped in the aftermath of an unloved father's suicide. A gathering transforms into psychological limbo when visitors call "Peter" using their own phones. The doubled characters; versions before and after the news talk to themselves and each other about death. The family hides behind screens to avoid real emotions. Their lugubrious monologues reveal our collective inability to process time and loss. Through this digital vanitas, Verhaest exposes our modern tendency to outsource emotions to technology while fundamentally being unable to mourn.

/NL/
Temps Mort is Alex Verhaests scherpe blik op hoe we onze apparaten gebruiken om onze emoties te delegeren. Het cinema parcours toont een familie gevangen in de nasleep van de zelfmoord van een ongeliefde vader. Een bijeenkomst verandert in psychologische limbo wanneer bezoekers "Peter" bellen met hun eigen telefoon. De ontdubbelde personages; versies voor en na het nieuws praten met zichzelf en elkaar over de dood. De familie verschuilt zich achter schermen om de echte emoties te ontwijken. Hun lugubere monologen onthullen ons collectieve onvermogen om tijd en verlies te verwerken. Via deze digitale vanitas legt Verhaest onze moderne neiging bloot om emoties uit te besteden aan technologie terwijl we fundamenteel niet kunnen rouwen.

Temps Mort